Ο Σαββόπουλος μου είχε πει κάποια στιγμή ότι δεν πρέπει να εξηγείς τα τραγούδια σου. Καθώς έτσι περιορίζεις την ατομική φαντασία του εκάστοτε ακροατή. Επίσης δεν το έχω γράψει εγώ, όπως βλέπετε στον υπότιτλο. Άρα το πλησιέστερο που θα μπορούσα να φτάσω στην περιγραφή του είναι το πώς το βίωσα εγώ όταν το τραγούδησα και τι σήμαινε για εμένα η κάθε λέξη την συγκεκριμένη στιγμή.
Και λέω την συγκεκριμένη στιγμή γιατί είναι από αυτά τα τραγούδια που είμαι σίγουρος πως αν τα ακούσω κάποτε ξανά, θα έχει άλλα δώρα νοηματικά κρυμμένα που θα μου φανερωθούν, με το βασικό απαράλαχτο μήνυμα «η αγάπη θα ’ρθει».
Θα ήθελα να ευχαριστήσω λοιπόν τους φίλους / συνεργάτες μου που φέραν όλη την αγάπη τους και δόθηκαν στην οπτικοακουστική πραγματοποίηση αυτού του έργου.
Την Άννα Φραγκούλη που μου εμπιστεύτηκε τους μαγικούς στίχους της, ντυμένους προσεκτικά με την αρμόδια μελωδία.
Τον Ορέστη Πλακίδη, διευθυντής των ήχων, χορογράφος των νοτών και οδηγός της μουσικής μας βόλτας.
Τον οραματιστή Πέτρο Αντωνιάδη που με την μοναδική ματιά του, την εφευρετικότητα και το ασυγκράτητο πάθος του κατάφερε με τα ελάχιστα μέσα που το σπίτι στο Λος Άντζελες εν μέσω καραντίνας είχε να προσφέρει, να αποδώσει σε εικόνα όλη την ουσία των στίχων και της μουσικής σε ένα οπτικό αποτέλεσμα που θα ζήλευαν παραγωγές Hollywoodιανές.
Τον υπέροχο, ταπεινό και πολύτιμο Κώστα Καρύδα που το πολυδιάστατο ταλέντο του και πάλι απλόχερα τάχθηκε στο μέρος της δημιουργίας και το κερασάκι που έβαλε στην τούρτα μας δεν ήταν απλό, ήταν διαμαντένιο και χρειάστηκε πολύ σκάψιμο για την εξόρυξη.
Τον εκπρόσωπο της δοτικότητας, Δημήτρη Γιαννέτο ζωγράφο ζωντανών πορτραίτων και Κόμη της κόμης. Που με την πινελιά του ομόρφυνε την εικόνα, εμένα και τα γυρίσματα.
Και φυσικά τους το ανθρώπους πίσω από κάθε κυκλοφορία μου… την εταιρία μου!
Πάνος Μουζουρακης